Geboorteverhalen

Op maandag nacht 4 augustus 2020 loop ik om 04.00 uur met de verloskundige Annick naar haar auto. De heldere nacht en frisse lucht voelt goed aan. Bij het bedanken van alles wat Annick die avond en het gehele voortraject voor ons heeft betekend, antwoord zij in de meest oprechte, pure vorm “het was mij een eer om er vanavond bij te mogen zijn”. Nou Annick en Kathrin, wat hebben wíj ons vereerd gevoeld om met bij jullie als verloskundige aangesloten te zijn geweest! Het was een bijzonder traject, met een prachtige ontknoping waarbij wij (Hanneke) thuis onder begeleiding van Annick even tevoren om 01.35 uur het leven schonken aan onze prachtzoon Manelin.

De avond ervoor, 3 augustus om 17.58 uur markeert niet alleen het tijdstip voor volle maan, maar ook de start van Hanneke’s weeën. Het was een bevalling volgens het boekje. In een straf tempo en nog in de vliezen kwam onze prins (= de Perzische naam voor Manelin) 7,5 uur later ter wereld. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik altijd een beetje huiverig ben geweest voor thuisbevallingen. In dat opzicht ben ik gewoon praktisch ingericht, en zeker bij de bevalling van een eerste wil je gewoon geen risico’s lopen en dus in het ziekenhuis bevallen waar alles binnen handbereik is ingeval het mis mocht gaan. Hanneke zat echter op de koers van thuisbevallingen. Menig man zal beamen, dat je je partner tijdens de zwangerschap niet teveel moet tegenspreken als zij ergens een sterk gevoel of intuïtie bij heeft, zeker niet op het moment dat de hormonen hoogtij vieren.

Wat ik zelf prettig vond, is dat Kathrin (onze vaste verloskundige) nooit sturend is geweest richting thuisbevalling en ons altijd op een goede manier heeft geïnformeerd wat de opties zijn en de voor-en nadelen vanuit hun ervaring. Het mooie is dat je eigenlijk geen keuze hoeft te maken. Als ik één ding geleerd heb, is dat een natuurlijke bevalling zich niet laat plannen. En je hebt het niet in de hand. Wel kun je je goed voorbereiden op beide scenario’s. Niets staat ook vast en op het laatste moment kun je de koers nog wijzigen. Persoonlijk ben ik wel volledig omgeslagen naar thuisbevalling. Ik was positief verrast hoeveel medische apparatuur Frieda “on duty” bij een thuisbevalling bij zich heeft om medische zorg en eerste hulp (indien nodig) te kunnen verlenen bij zowel vrouw als baby. Daarnaast hebben Kathrin en Annick zeer veel ervaring met thuisbevallingen. En in geval van nood is een ziekenwagen binnen 10 minuten beschikbaar.

Het voornaamste argument, dat mij ook over de streep heen heeft getrokken, is dat Hanneke zich graag in een vertrouwde omgeving in een veilig voelende sfeer wilden begeven om een van de grootste gebeurtenissen in haar leven ontspannen te kunnen volbrengen. In dat opzicht ben ik een bevalling in de loop der tijd ook veel meer gaan zien als een “beleving”, waarbij comfort en omstandigheden rondom de bevalling bepalend kunnen zijn voor het verloop. Thuis is in dat opzicht een logische, vertrouwde keuze, alwaar zij zich vrij kan bewegen, de tijd mag nemen (tijdens maar ook na de bevalling) en niet aan teveel protocollen vastzit. Maar het vertrouwen dat Annick/ Kathrin haar/ ons heeft gegeven, is mogelijk nog belangrijker geweest. Het (zelf)vertrouwen dat zij aan Hanneke hebben gegeven. Dat zij dit kan! Dat uit extreme pijn ook (oer)kracht gehaald kan worden. Dat zij er het volste vertrouwen in hadden en dat ook overbrachten, dat dit een goede bevalling zou gaan worden.

Het vertrouwen zat hem ook in de voorbereiding op wat ons te wachten zou staan tijdens de bevalling. De bevalcursus, die wij beide met veel plezier gevolgd hebben, heeft hier ook zo positief aan bijgedragen. Door de kleinschaligheid kan Frieda een hele persoonlijke benadering bieden. Ze leren je echt kennen. En bij wijze van uitzondering (want laten we eerlijk zijn, alle aandacht gaat uit naar de vrouw en het (ongeboren) kind, werd ook altijd met belangstelling gevraagd hoe het met de vader gaat. Ik kan niet ontkennen, hier toch wel gevoelig voor te zijn geweest. Tijdens de consults nemen ze echt de tijd voor je. En ook na de bevalling trouwens. Annick is nog ruim 2,5 uur bij ons thuis gebleven na de bevalling, en dat terwijl die volgende dag haar agenda vanaf 9 uur volstond met consults. Alle tijd werd genomen om ruimte te bieden voor de eerste, zo belangrijke, binding tussen kind en zowel moeder en vader middels buik tot buik contact, de borstvoeding etc. Zo ontspannen, kalm en vredig. Zoveel liefde en passie voor het vak stralen Annick en Kathrin uit. Wij zijn zo ontzettend blij, dat we voor Frieda Vroedvrouwen zijn gegaan. Bedankt voor de ontzettend fijne begeleiding!


Veel liefs,
Hanneke, Alexander en Manelin

Toen ik precies 40 weken zwanger was, deed ik mee aan de laatste groepsles van Mothers in Motion.

Ik voelde me lichamelijk moe maar het bewegen deed me goed. Toen ik 40 weken en 1 dag zwanger was, zei ik in de avond rond een uur of 9 tegen Ben dat ik alvast op bed ging liggen, ‘Voor het geval dat…’ zei ik nog, haha.

Twee uur later voelde ik ineens kleine steekjes in mijn onderbuik. Ik wist het meteen; dit is de aanloop naar de bevalling toe!

Ik heb me de uren die volgden alleen maar heel relaxed gevoeld; als in een soort roes.

Ben en ik lagen in bed (het was ondertussen rond 23.00 uur ’s avonds) en ik herinner me dat ik tegen hem zei dat hij gewoon nog lekker even wat uren kon slapen.

De volgorde weet ik niet meer precies maar ondertussen ging ik in bad, zat ik een tijdje op het balkon in mijn badjas, tussendoor at ik zoveel als mogelijk (ik ben namelijk nogal gek op eten en ik had volop energy bars, dadels, yoghurt met havermout etc. ingeslagen, alles voor de energie haha!).

Rond een uur of 4  heb ik Kathrin gebeld en verteld hoe ik me voelde en ze stelde me gerust en gaf aan in welke fase ik ongeveer leek te zitten. Ze gaf ook aan dat ze om half 9 ’s ochtends bij ons zou zijn, met haar Italiaanse student die ik er ook graag bij had (dit hadden we van tevoren besproken).

Rond 6 ’s ochtends stond Ben op en ging hij de badkamer schoonmaken, de lieverd. Hij wist namelijk dat ik veel tijd in bad wilde doorbrengen.

Het leuke vond ik trouwens (dit schiet me tijdens het schrijven ineens weer te binnen) dat Kathrin Ben een duidelijke taak had gegeven voor tijdens het beval-proces;

‘Ga jij maar kippensoep maken.’

Dit klinkt misschien gek maar Ben is Hongaars en Hongarije is echt een soep-cultuur. Kathrin had goed ingeschat dat het maken van kippensoep een aantal uren duurt en in die uren kon Ben er dus zowel voor mij zijn als ik daar behoefte aan had, als dat hij zich kon focussen op het maken van de soep. Dit was ideaal want dit nam voor mij een bepaalde druk weg ofzo. De druk dat Ben mij pijn zag hebben en dat ik hem dan zou moeten geruststellen, zoiets ofzo. Moeilijk uit te leggen.

Rond half 9 ’s ochtends kwamen Kathrin en haar studente en had ik ondertussen overgegeven en de slijmprop verloren waardoor ik wist dat ik al een tijdje in de ontsluitingsfase zat.

Op het moment dat Kathrin kwam, zat ik opnieuw in bad en was ik aan het proberen de weeën onder controle te krijgen. Ik kon nog wel praten.

Het was fijn om Kathrin in huis te hebben, na al die maanden van steun tijdens de zwangerschap. Al moet ik zeggen dat ik al tijdens de beginfase van ontsluiting voelde dat ik helemaal in mijn eigen bubbel zat.

Later verplaatste ik van het bad naar de bank waar Kathrin mij de TENS uitlegde (natuurlijke pijnbestrijding). Het feit dat ze mij kon uitleggen hoe deze werkte en dat ik deze informatie nog in me opnam, gaf aan dat ik nog geen 10 cm. ontsluiting had. Maar, ik voelde wel dat ik al aardig goed op weg was.

Kathrin gaf aan dat ze zag dat ik het allemaal goed onder controle had en dat ze nog een kraambezoek in de buurt hadden waar ze even snel naartoe gingen. Ze zouden weg zijn van half 11 ’s ochtends tot 1 uur ’s middags.

Toen Kathrin eenmaal de deur uit was, begon alles ineens heel snel te gaan. Ik belandde vrijwel meteen in de persfase en kon de pijn maar moeilijk handelen. Maar ik gaf mezelf geen andere optie. Op een gegeven moment rukte ik de TENS van mijn rug en sprong ik in bad om de heftige persweeën wat minder heftig te laten voelen door de douchekop met harde straal op mijn onderrug te plaatsen bij elke perswee. Wat een uitvinding! Het nam de scherpe randjes weg van de pijn.

Kathrin kwam vrijwel meteen terug toen Ben haar belde en ze kwamen bij mij in de badkamer zitten. Het was net een sauna maar Kathrin klaagde geen seconde, haha!

Kathrin heeft geen enkele keer ongevraagd het bevalproces onderbroken. Op dat moment vroeg ik haar zelf of ze de ontsluiting wilde checken (dit was de eerste keer) en toen bleek ik al ver te zijn; uit mijn hoofd gezegd zat ik op 7 of 8 cm ontsluiting.

Tijdens het hele proces heeft ze een aantal keer het hartslagje van ons kleine meisje gecontroleerd en omdat deze zo goed was, bleef ik vertrouwen hebben in de kracht van mijn eigen lichaam. Het was fijn om deze bevestiging een aantal keer te krijgen.

Uiteindelijk ben ik op de bank bevallen op handen en knieen met Ben die mij moed toesprak en Kathrin en de studente die het proces volgden en langzaam het hoofdje zagen komen. Toen Kathrin dit zei, kreeg ik weer een energieboost en kon ik de laatste persweeën handelen (die echt wel pijnlijk waren maar ik heb geen seconde het gevoel van angst of stress gekend deze uren en dan is pijn toch een ander begrip – weet ik nu).

Inmiddels was de kippensoep klaar en konden we hier allemaal van genieten.

Ik heb zelfs de eerste dagen na mijn bevalling geleefd op de kippensoep; dit is zo goed voor je herstel!

Ik kan het niet uitleggen maar de energie die Kathrin met zich meebrengt is zo fijn.

Heel relaxed en heel kundig. Heel meegaand en heel eerlijk. Precies zoals het goed voelde voor mij!

Gelukkig heb ik mijn hele bevallingsverhaal uitgebreid in mijn dagboek geschreven, kort na de bevalling. Maar die versie is wel erg lang voor hier ;-).

Mijn bevalling is precies zo is gegaan als dat ik in gedachten had. 

Mijn zwangerschap trouwens ook. Niet zonder slag of stoot maar wel zoals ik het voor me had gezien eigenlijk.

Bij de 6-weken controle vroeg Kathrin mij of ik wist waarom mijn bevalling is gegaan precies zoals ik wilde. Ik noemde een aantal factoren op; preparatie, positieve gedachtes/manifestatie, goed voor mezelf zorgen en een heel belangrijk onderdeel is Kathrin geweest als mijn vroedvrouw!

Op een dag hadden Kathrin en ik naar mijn mening een heel fijn en warm telefoongesprek waar je echt de tijd voor had terwijl ik (nog) niet bij jullie praktijk zat. 

Na dit telefoongesprek bleef het aan mij knagen en trokken mijn gedachten steeds meer naar Frieda Vroedvrouwen toe. Na een tijdje heb ik een massage geboekt bij Kathrin, ook omdat ik stiekem nieuwsgierig was naar wie die vrouw achter de telefoon was en nieuwsgierig was naar de praktijk. Toen ik binnenliep voor de afspraak, voelde het meteen zo goed. Als een warm welkom. Een soort thuiskomen-gevoel. Mede door hoe de praktijk is ingericht en de energie die er hangt.

Na een aantal maanden heb ik de knoop doorgehakt en ben ik geswitcht van praktijk en dus werd Kathrin mijn vroedvrouw. Vanaf dat moment ben ik eigenlijk automatisch alleen maar gaan doen wat goed voelde tijdens mijn zwangerschap.

Ik voelde dat ik steeds dichter bij mezelf kwam. Zo voelde ik bijvoorbeeld ZO sterk dat ik zwanger was van een meisje wat later werd bevestigd. Ook had ik continu het gevoel dat alles goed was met ons kleine meisje en ook dit werd bevestigd bij iedere controle. Ik had echt het gevoel alsof ik met 1 been in de spirituele wereld beland was. Half zwevend, half hier op aarde. Gek om te lezen misschien.

 Mijn zwangerschap was fijn. Natuurlijk heb ik moodswings gekend (a.k.a. gierende hormonen haha) en op momenten hevige vermoeidheid maar overall voelde ik mij goed.

 Kathrin heeft mij, met en zonder woorden, gesteund in mijn behoeften om de bevalling zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen. 

Maandenlang heb ik in mijn hoofd gehad dat ik graag in het geboortecentrum wilde bevallen.

Na verloop van tijd kwam bij mij het besef dat thuis bevallen ook wel eens heel erg fijn kon zijn. Naarmate de tijd verstreek kon ik stiekem aan niets anders meer denken maar voor de buitenwereld hield ik de opties open, omdat de meningen zo verdeeld zijn. Ik hield mijn hartenwens voor een thuisbevalling merendeels voor mezelf maar met Ben en Kathrin besprak ik deze optie wel.

Ben komt uit Hongarije en hier (en in de meeste landen) is een thuisbevalling niet iets dat vaak voorkomt of wordt besproken. Zijn internationale vrienden gaven hem dan ook het vriendelijke advies om mij echt in het ziekenhuis te laten bevallen. Een aantal horror-verhalen passeerden de revue. Natuurlijk werd Ben hier een beetje bang van; hij was immers nog niet eerder vader geworden en wilde alleen maar het beste en meest veilige voor mij en de baby.

Ik legde hem rustig uit wat ik te weten was gekomen over thuis bevallen en hij luisterde. Kathrin kon Ben echt op zijn gemak stellen door haar vakkundigheid en ervaring met ons te delen.

Hij steunde mij vanaf dat moment volledig met mijn wens om thuis te bevallen en samen spraken we over hoe we het voor ons zagen. Dit was zo fijn!

Het was fantastisch om thuis te mogen bevallen met Ben, Kathrin en de studente om mij heen.

Dikke knuffel voor jullie van ons,

Ditha, Ben en Fé

 

Toen we zwanger werden van ons eerste kindje voelde het als een enorm geschenk. Het was een ongecompliceerde zwangerschap, en het moeilijkste besluit was waar we wilden bevallen: thuis of in het ziekenhuis? Ik was best bang voor de bevalling, voornamelijk vanwege de verhalen van vriendinnen over pijn en complicaties, dus het ziekenhuis leek een logische keuze. Maar ik vond het tegelijkertijd eigenlijk best een raar idee dat iets zo natuurlijks zoveel pijn zou doen dat er medische interventie voor nodig is om het te kunnen ‘doorstaan’. En zowel mijn moeder als mijn schoonzus hadden prachtige verhalen over hun magische en vrijwel pijnloze thuisgeboortes (alleen ze waren wel erg in de minderheid!)

 Ik was een tijd lang in tweestrijd. Het is vast niet voor niets dat zoveel vrouwen in het ziekenhuis bevallen, en rationeel leek dat de beste en medisch veiligste keuze, maar in mijn hart wilde ik zelf, thuis, in een rustige en veilige (want eigen en vertrouwde) omgeving bevallen. Dat vond ik niet alleen een mooie gedachte, maar ook een natuurlijke; mijn lichaam heeft ten slotte letterlijk de ingebouwde functionaliteit om een kind te baren. Dus ik ging op zoek naar zowel meer medische feiten als ervaringen van andere vrouwen. Na een cursus hypnobirthing begreep ik veel beter waar mijn gevoel over een natuurlijke geboorte vandaan kwam en mijn partner en ik besloten dat we, als het mogelijk was, graag thuis wilden bevallen.

 Op mijn uitgerekende datum was er nog geen enkele indicatie dat onze baby er ook maar over nadacht een entree te maken. Week 40 ging in rap tempo voorbij, en onze verloskundige stuurde ons naar een gynaecologe in het ziekenhuis, waar ze een inleiding wilden inplannen voor week 41. Ik wilde zelf liever wachten, dus toen week 41 aanbrak en de controles uitwezen dat het met de baby goed ging, kreeg ik nog een paar dagen uitstel. Ik moest wel iedere dag naar het ziekenhuis komen voor controle. Een hartfilmpje, een scan, en elke dag de vraag wanneer we konden beginnen met inleiden. Op de ‘uiterlijke datum’ die de gynaecologe ons had gegeven (eind week 41) zat ik in het ziekenhuis. Ik voelde me goed, en met de baby was alles goed, dus ik wilde helemaal geen inleiding en ik zat met zoveel vragen.. Waarom kwam mijn baby niet zelf? Waarom ‘faalde’ mijn lichaam? Volgens het ziekenhuis was er niets mis met mij of met onze baby, maar de baby ‘halen’ was veiliger, statistisch gezien. Dus daar zat ik dan. Op een ziekenhuis bed, kerngezond maar verslagen en intens verdrietig. Mijn verloskundigen praktijk had me laten weten dat ze na week 41 ook niet voor een thuisbevalling kwamen, dus ik had voor mijn gevoel geen andere keus dan te blijven, en dus de inleiding aan te gaan. Maar ik kon niet stoppen met huilen, en het enige dat ik wilde was naar huis gaan.

 Een jonge arts in opleiding kwam mijn kamer binnen met een kaartje met een telefoonnummer erop. “Je zou kunnen proberen om Annick te bellen,” zei ze. “Haar praktijk doet late thuisbevallingen en misschien kunnen zij je begeleiden.”

 Ik durfde eigenlijk op dat moment niet meer te hopen dat een thuisbevalling of zelfs een natuurlijke bevalling voor ons mogelijk was. En wie verandert er nu in week 41 van verloskundige? Maar mijn partner zei resoluut: “Ik ga meteen bellen.” Hij liep de gang op en kwam tien minuten later terug met de telefoon: “Ze wil met jou spreken.” Annick had maar één vraag, en dat was waarom ik zo graag thuis wilde bevallen. Mijn antwoord was dat ik bij iedere test te horen kreeg dat het zo goed ging met mij en de baby, en dat ik dus niet begreep waarom ik dan ingeleid zou moeten worden, en dat ik daarnaast overtuigd was van de voordelen van een natuurlijke bevalling, maar ook geloofde dat ik het kon. “Ga maar naar huis. Ik kom eraan,” zei Annick. 

 Zo gezegd zo gedaan, en om 18:00 op Zaterdag 12 December 2020 ontmoetten wij Annick. Wij voelden ons direct in veilige handen, begrepen, en gesteund. Nadat ze zelf mijn buik had gevoeld zei ze: “de baby reageert direct op mijn handen, en ik maak me geen enkele zorgen.” We spraken over ons plan, het bevallingsbad dat we hadden gehuurd, en ons dossier van de zwangerschap, en toen Annick wegging hadden we een nieuwe verloskundige en nieuwe hoop op een mooie thuisbevalling.

Het vertrouwen en de steun van Annick gaf ons zoveel rust dat ik die avond voor het eerst in weken met een gerust hart naar bed ging. Van slapen kwam het alleen niet, want om 22:00 begonnen mijn weeën, en om 04:00 stond Annick voor de tweede keer voor onze deur.

Onze prachtige dochter werd 13 December thuis geboren. Het was een mooie en rustige bevalling. Annick heeft ervoor gezorgd dat ik mijn vertrouwen in mijn eigen lichaam – en in de natuurlijke kracht van vrouwen in het algemeen – niet ben verloren, en we zijn haar voor altijd intens dankbaar voor wie ze is en waar ze voor staat.

 Toen we voor de tweede keer in verwachting waren belden we uiteraard Annick, en dit keer verliep onze zwangerschap zonder stress, zonder kille ziekenhuisbezoeken, en zonder eindeloze aantallen scans en testen. In plaats daarvan was het iedere keer weer gezellig om langs te gaan bij Frieda, en we hebben genoten van de zwangerschap.

 Onze zoon werd 11 Mei 2022 thuis in het bevallingsbad geboren na een tweede prachtige thuisbevalling.

 Annick en Kathrin, dank jullie wel! Alle liefs, Tom en Gaby

Op 12-02-2020 werd onze lieve zoon Jan geboren. Nu ligt die kleine boef naast mij te snurken en gaan mijn gedachten terug naar de fijne tijd rond mijn zwangerschap en zijn geboorte. Deze zwangerschap kwam niet vanzelf, er ging een intens zwangerschapstraject aan vooraf. Ik was vaak voor controles in het ziekenhuis en leefde met het idee dat zwanger worden en zwanger zijn, niet zonder ziekenhuisbezoeken bestaat. Het vertrouwen in mijn eigen lichaam was ik door dat traject behoorlijk kwijt geraak. Toen ze in het ziekenhuis vroegen waar ik wilde bevallen zei ik zonder veel nadenken, ‘hier’. En dat begon toch ergens aan mij te knagen. Want waarom zou ik geen ontspannen zwangerschap of bevalling beleven. Had ik die extra echo’s in het ziekenhuis echt nodig omdat ik in een traject had gezeten? Er ontstond behoefte aan begeleiding in een andere vorm zodat ik dat vertrouwen weer terug kon krijgen. Ik kwam op het pad van kleinschalige verloskundige praktijken terecht, waar veel aandacht is voor het natuurlijke verloop van de zwangerschap en de bevalling. Dat sprak mij direct aan en zo maakte ik kennis met Frieda Vroedvrouwen.

Er hing een ontspannen en fijne sfeer in de praktijk van Frieda toen we voor de eerste keer binnen wandelden, de thee met koekjes stond klaar. Het is een mooie warme ruimte met persoonlijke foto’s aan de muur. Annick nam de tijd voor de eerste kennismaking en wij voelden ons meteen thuis. De gesprekken kwamen gemakkelijk op gang, hier kon ik ontspannen en ook mijn angsten bespreekbaar maken. Frieda biedt een-op-een zorg aan, dat betekende dat wij vrijwel zeker wisten dat Annick of Kathrin bij de bevalling aanwezig zou zijn. Die persoonlijke warme benadering zorgt voor een hechte vertrouwensband en dat vonden wij belangrijk als je samen zo’n intiem moment van een bevalling gaat beleven. De afspraken voor de extra controles in het ziekenhuis had ik inmiddels afgezegd. Even geen witte jassen in kale ruimtes, waar telkens iemand anders de controle uitvoert. Alleen de warme handen van Annick die heel lief vroeg of ze mijn buik aan mocht raken. Dan luisterden we naar het hartje van Jan en schopte de boef tegen de doppler om te laten weten dat hij er echt wel was, dan wisten wij genoeg. De zwangerschapscontrole werd voor ons weer een moment om naar uit te kijken. Wij volgden ook samen de geboortecursus die door Annick en Kathrin werd gegeven. Hierdoor kregen we een realistisch beeld van de natuurlijke processen die zich afspelen tijdens de zwangerschap, de bevalling en ook de periode erna. We leerden ademhalingstechnieken en oefeningen om te ontspannen en Henning kreeg tips om mij te ondersteunen tijdens de zwangerschap en de bevalling. Deze cursus en de gesprekken met Annick en Kathrin hebben mij enorm geholpen om er weer op te vertrouwen dat het lichaam precies weet wat het moet doen. Ik kon daardoor de controle wat meer loslaten.

In de ochtend voor de bevalling scheen de zon heerlijk in de woonkamer. De weeën hadden mij de nacht ervoor al geplaagd. Ik rolde mijn matje uit en ontspande op muziek. Toen de weeën regelmatiger werden kwam Annick ons ondersteunen. In mijn geboorteplan stond dat ik in het geboortecentrum in bad wilde bevallen, daar was de medische zorg eventueel dichtbij, maar die rit is er uiteindelijk nooit van gekomen. Een thuisbevalling vond ik spannend, maar op deze dag twijfelde ik geen moment. Annick voelde goed aan wat wij nodig hadden en gaf ons tegelijkertijd de ruimte, wat wij heel prettig vonden. In deze situatie voelde ik mij geborgen en kon ik mij overgeven aan alle processen die zich in mijn lichaam afspeelden zonder gestoord te worden. De aanloop naar de bevalling duurde langer dan verwacht maar er was geen paniek, iedereen bleef rustig en vol vertrouwen. Henning loodste mij door alles heen, hij was een enorme steun voor mij. Ik mocht aan hem hangen, hij moedigde mij lief aan, masseerde mijn benen en ving aan het einde van de rit onze lieve zoon Jan op. De geboorte verliep zo rustig en liefdevol, ik zag het allemaal gebeuren, wat een bijzonder mooi moment. Annick bleef nog een paar uur voor de nazorg en hielp Jan en mij op weg met de borstvoeding. Om 02:00 uur lag het kersverse gezin samen in bed, we hadden het niet anders willen doen. Wat een geluk dat wij in deze bijzondere periode ons konden aansluiten bij Frieda Vroedvrouwen. Het was precies wat we nodig hadden en meer dan verwacht, om ontspannen en vol vertrouwen deze zwangerschap in te gaan. Wij denken dan ook vaak met warme gevoelens aan lieve Annick en Kathrin terug.

 

Heel veel dank en liefs, 

Loeske, Henning en Jan